E Shtunë
Fabrika Ifanet
takim
rrugaçë të pabindur
«Έχω περάσει δυο φορές τα σύνορα με τα πόδια. Αυτοί που ήταν χειρότεροι
όταν σε πιάνανε ήταν οι στρατιώτες. Σε βασανίζανε με διάφορους τρόπους.
Βάζανε την κάννη του όπλου τους στη φωτιά, την πυρώνανε και ύστερα την
μπήγανε στο σώμα. Έτσι είχαν κάνει και σε ένα παιδί πριν τον απελάσουν.
Δεν ξέχασε όμως. Μετά από καιρό έκανε ξανά το ταξίδι για Ελλάδα και
κατάφερε να εγκατασταθεί στην πόλη Χ. Εκεί μια μέρα είδε στο δρόμο μια
γνώριμη φάτσα. Αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν ένας από τους στρατιώτες που τον
είχαν βασανίσει πήρε εκδίκηση.»…
«..Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι δεν γράφουμε μία μπροσούρα για το έγκλημα. Γράφουμε μια μπροσούρα για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, πως βίωσαν την εγκληματοποίηση, πως αυτή χρησιμοποιήθηκε από την κυριαρχία, αλλά και πως αντιστράφηκε η χρήση αυτή από ενεργά υποκείμενα που, όποτε μπόρεσαν, επέστρεψαν λίγη από τη βία που ζούσαν καθημερινά… …Θεωρούμε ότι το έγκλημα, όπως και κάθε μορφή κοινωνικής
πρακτικής, και άρα και αντίστασης, δεν έχει καθαρές μορφές και ούτε έχει νόημα να ψάχνει κανείς για τέτοιες. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να εκθειάσουμε ούτε να δαιμονοποιήσουμε το έγκλημα. Πιστεύουμε ότι το έγκλημα μπορεί την ίδια στιγμή να είναι πράξη αντίστασης σε μία μορφή καταπίεσηςκαι να αναπαράγει μία άλλη μορφή καταπίεσης. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αναδείξουμε το πρώτο.
Αυτό όμως που κυρίως μας ενδιαφέρει, που βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της έκδοσης, είναι το να γίνει κατανοητό ότι μέσα από διαφορετικές συνθήκες
διαβίωσης γεννιούνται διαφορετικές μορφές αντίστασης…Είναι το να συμβάλλουμεστο χτίσιμο σχέσεων ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού ανάμεσα σε
ντόπιους και ξένους εντός και εκτός του ανταγωνιστικού κινήματος.»